ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Τοπία [Antiope, 1982]

Να και μία μάλλον σπάνια περίπτωση, όπου μία προϋπάρχουσα μουσική στέκεται αφορμή για να γυριστεί μια ταινία. Το «Δέντρο που Πληγώναμε» (1986) πήρε μορφή καθώς ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, ακούγοντας τον δίσκο του Δημήτρη Παπαδημητρίου, ανακάλεσε στη μνήμη του τα παιδικά (καλοκαιρινά) χρόνια του στα μαστιχοχώρια της Χίου των αρχών του '60. Το παράξενο, περαιτέρω, είναι πως μια μουσική... μηχανιστική (εννοώ ηλεκτρονική), βγαλμένη από 'κείνα τα αθάνατα αναλογικά synthesizers (Yamaha CS-80, ARP Odyssey κ.λπ.) πυροδότησε μία εντελώς νατουραλιστική ταινία, που έχει, ως εκ τούτου, για βασικό πρωταγωνιστή της όχι κάποιο πρόσωπο, αλλά το ίδιο το φυσικό τοπίο (οι άνθρωποι, τα παιδιά, το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να κινηθούν μέσα σ' αυτό). Το soundtrack του Παπαδημητρίου, που βρίθει συναισθηματικών φορτίσεων, είναι η καλύτερη απόδειξη πως οι... μηχανές μπορούν να δημιουργήσουν εξ ίσου ανθρώπινους ήχους μ' εκείνους των φυσικών οργάνων, αρκεί ο χειριστής τους να γνωρίζει και να νοιώθει.

#ομαδα5 #ΕλληνικόςΚινηματογράφος #ΣοφιαΖανελι