Το Rock και οι Έλληνες - Η δεκαετία του '70

Η δεκαετία του ’60 τελείωσε με ένα σωρό συνταρακτικά γεγονότα. Τη χώρα μας, την ταλαιπωρούσε η πολιτική αναταραχή που κορυφώθηκε με την επιβολή της δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967.

Τέσσερις μέρες όμως πριν την επιβολή της χούντας, είχε συμβεί ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Οι Rolling Stones, είχαν παίξει στην Αθήνα σε μία ιστορική συναυλία, που διεκόπη στη μέση από τους αστυνομικούς. Δυσάρεστη εξέλιξη, που προδίκαζε όλες τις μελλοντικές δυσάρεστες εξελίξεις.

Η χούντα επέβαλε αυστηρή λογοκρισία, με αποτέλεσμα τα συγκροτήματα να αλλάζουν τα στιχάκια τους και τους τίτλους των τραγουδιών τους. Οι αστυνομικοί έκαναν συχνές επισκέψεις στις μπουάτ και στο μοναδικό μουσικό έντυπο που κυκλοφορούσε (“Μοντέρνοι Ρυθμοί”), απαγόρεψαν τις φωτογραφίες καλλιτεχνών με μακριά μαλλιά, ενώ υπαγόρευαν στους συντάκτες του περιοδικού, κείμενα που υμνούσαν το στρατιωτικό καθεστώς. Στη Βρετανία και στις Η.Π.Α. Εκεί που τα γεγονότα έβραζαν. Εκεί που σημειώνονταν ραγδαίες μουσικές –και όχι μόνο- εξελίξεις. Το φεστιβάλ στο Monterey και το τριήμερο φεστιβάλ του Woodstock σηματοδότησαν καινούργιες σκέψεις και θεωρίες. Οι ταινίες “Ζαμπρίσκι Πόϊντ”, “Ξένοιαστος Καβαλάρης” & “Φράουλες και Αίμα”, συνέδεσαν το Rock με την εξέγερση της νεολαίας. Γιατί, αν η νεολαία στην Αμερική είχε ξεσηκωθεί ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, εδώ η νεολαία αντιδρούσε με όποιο τρόπο στο χουντικό καθεστώς. Το παντελόνι “καμπάνα”, οι φαβορίτες και τα μακριά μαλλιά που άρχισαν να φτάνουν μέχρι τον ώμο, το τζην και τα πολύχρωμα πουκάμισα, αποτελούσαν στίγμα αμφισβήτησης. Οι αποβολές από το σχολείο καραδοκούσαν και ο Έφηβος, ήταν καθημερινός επισκέπτης των αστυνομικών τμημάτων για το ξήλωμα της καμπάνας και το ψαλίδισμα των μαλλιών. Στο μεταξύ, το ενδιαφέρον για τα μουσικά σύνολα του ’60, είχε κοπάσει. Ήταν μία περίοδος συντονισμού –θα έλεγα- στις νέες μουσικές επιταγές και η Rock σκηνή, παρά τις αντίξοες πολιτικές συνθήκες, άρχισε πάλι να φουντώνει με την ίδρυση αρκετών αξιόλογων μουσικών σχημάτων, όπως οι “Socrates drank the conium”, οι “Εξαδάκτυλος”, οι “Πελόμα Μποκιού”, οι “Poll”, οι “Νοστράδαμος” και άλλοι. Σημειώθηκαν επίσης και μοναχικές πορείες καλλιτεχνών όπως ο Σαββόπουλος και ο Σιδηρόπουλος, ενώ παράλληλα, στην Ευρώπη καταξιώνονται οι “Aphrodite ‘s Child”. Στη Γαλλία μάλιστα, ένα δημοψήφισμα μουσικού περιοδικού, τους έφερε στη δεύτερη θέση μετά από τους Beatles. Ο Έφηβος, είχε μπει σε ένα μονοπάτι και ένοιωθε ότι όπου να ‘ναι, θα έβρισκε το δρόμο. Ένοιωθε ότι ο δρόμος δεν ήταν μακριά, αλλά ξαφνικά έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Όλα αυτά κόπηκαν απότομα με την μεταπολίτευση (1974), που έφερε θεαματικές αλλαγές σε μουσικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το κοινό διψασμένο για το πολιτικό τραγούδι που ήταν απαγορευμένο και εξορισμένο από τη χούντα, άρχισε να το καταναλώνει με μία απληστία δικαιολογημένη. Και φυσικά, οι δισκογραφικές εταιρίες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Έτσι πήγαινε το πράγμα, με τη Rock μουσική σκηνή στην Ελλάδα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, μέχρι το 1976 που απετέλεσε για το χώρο, μία δισκογραφική όαση. Κυκλοφόρησε το προσωπικό άλμπουμ του Πουλικάκου “Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος”, το αριστουργηματικό αλλά αγνοημένο άλμπουμ του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη “Σ’ άλλους Κόσμους” και το πιο ώριμο άλμπουμ των Socrates “Phos”, ηχογραφημένο στο Λονδίνο με τη συνεργασία του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Προς τα τέλη της δεκαετίας (1978), τα πράγματα έγιναν πιο αισιόδοξα. Ο ενθουσιασμός για το πολιτικό τραγούδι είχε κοπάσει και ο Γιάννης Πετρίδης άρχισε μία σειρά υποδειγματικών ραδιοφωνικών εκπομπών ενώ ταυτόχρονα, κυκλοφόρησαν δύο έγκυρα μουσικά έντυπα (“Μουσική”, “Ποπ & Ροκ”), που ενίσχυσαν τη Rock σκηνή. Επίσης, δύο άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα (1979), που αφύπνισαν και αναζωπύρωσαν την Ελληνική Σκηνή και έβαλαν τον Έφηβο “με τα τσαρούχια” στην επόμενη δεκαετία, ήταν η έκδοση του “Μουσικού Εξπρές” και η κυκλοφορία του συγκλονιστικού “Φλου”, από τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τους “Σπυριδούλα”.

#ΗλίαςΚολώνιας #ομαδα1 #ΙΣΤΟΡΙΚΕΣΑΝΑΦΟΡΕΣ