ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ: Ευδοκία [MINOS, 1971]
Εδώ, βεβαίως, έχουμε να κάνουμε με το soundtrack της φερώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. Η Ευδοκία και ο λοχίας, πρόσωπα αμιγώς ελληνικά με τη δική τους μοναχική πορεία μέσα σ' ένα σύστημα σχέσεων και καταστάσεων που τους πνίγει, η σκληρότητα, η βία και το άτεγκτο του προαστιακού αθηναϊκού τοπίου, τα μισοτελειωμένα άδεια σπίτια του λαού με τις βεράντες χωρίς κάγκελο και τις γύψινες γιρλάντες, οι πόρνες, οι νταβατζήδες, οι φαντάροι, τα καφενεία κι οι ταβέρνες πλάι στα στρατόπεδα, ο ήχος της Zündapp, οι φωνές της Ελένης Ροδά και του Χρήστου Ζορμπά και πάνω απ' όλα εκείνο το ραγισμένο, γρέντζο ζεϊμπέκικο του Μάνου Λοΐζου άπαντα κινούνται γύρω από ένα συμπαγή δραματουργικό άξονα, που κορυφώνεται ανά πάσα στιγμή και σε κάθε φιλμικό καρέ. Ο δίσκος –μνημείο μιας αθεράπευτης σχέσης, γεμάτος σκόνες, αγκάθια, σπασμένα γυαλιά και στάμπες από ρετσίνα, ζωντανό ενθύμιο ενός χώρου-χρόνου που όσο υπήρξε... έτσι υπήρξε– αδυνατώ να πω αν παίζει, πλέον, σε μηχανήματα προηγμένης αισθητικής και υψηλής τεχνολογίας.
