Μουσική Δεκαετία του 1970 στην Ελλάδα.

Η «δεκαετία του 70» και ουσιαστικά τα πρόσωπα που την καθ­ορίζουν φλερτάρουν με το προ­σκήνιο κάπου μια δεκαετία πριν και παραμένουν σ’ αυτό οι περισσότεροι μέχρι σή­μερα. Είναι φανερή η δυσκολία της ταξινό­μησης. Είναι η χρονολογία της αφετηρίας το κύριο στοιχείο ή μήπως η στιγμή της μεγάλης ε­πιτυχίας; Ισως δε θα έπρεπε να οριστεί «τεχνο­κρατικά» για τον καθένα ξεχωριστά. Ισως είναι καλύτερα, πάνω απ’ όλα, το κριτήριο να είναι η διαμόρφωση μιας όσο γίνεται πληρέστερης ει­κόνας για τα είδη και τα πρόσωπα της εποχής. Που και πάλι δε θα είναι πλήρης. Γιατί μαζί με τους νεότερους, αυτά τα χρόνια τα σημα­δεύουν και πολλοί απ’ όσους πρωτοσυναντήσαμε σε παλιότερα χρόνια.

Ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης, ο Πουλόπουλος, ο Κόκοτας, η Διαμαντή και πολλοί ακόμη. Πολλοί ξεκίνησαν και παλιότερα από τη δεκαετία του 70 χρόνια.

Η Δού­κισσα ξεκινάει από τα λαϊκά πάλκα πριν ακόμα ξεκινήσει η δεκαετία του ’60, όσο κι αν οι μεγα­λύτερες επιτυχίες έρχονται λίγο πριν μπει το 1970 και εξακολουθούν στα κατοπινά χρόνια.

Από το κλασικό λαϊκό πάλκο των πρώτων χρό­νων του ’60 ξεκινάει και ο δρόμος του Χρήστου Νικολόπουλου, αλλά αυτός «πλαταίνει» στα χρόνια του 70 και γίνεται… άσφαλτος στα χρό­νια του ’80.

Αυτή η διαδρομή από την αφετηρία μέχρι τη με­γάλη επιτυχία είναι που κάνει ιδιαίτερα προ­βληματική τηνταξινόμηση κάποιων ακόμα προ­σώπων. Και η Πίτσα Παπαδοπούλου από το λαϊκό πάλκο του ’60 ξεκινάει και περνάει 14 χρόνια σε… καραντίνα, έως ότου γνωρίσει τη μεγάλη επιτυχία στα 1980. Είναι σκόπιμο νομί­ζω να δούμε μέσα από τις εμπειρίες της την ει­κόνα μιας αποδεδειγμένα καλής τραγουδί­στριας που η δεκαετία του 70 αφήνει στο περι­θώριο. Από τα «κλαρίνα» που ανθούν στα χρό­νια του ’60 σε πανηγύρια και κέντρα γύρω από την Ομόνοια ξεκινάει τότε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος για να γνωρίσει κι αυτός και το εί­δος του τη μεγάλη δισκογραφική επιτυχία δέκα χρόνια μετά και την καταξίωση ακόμα αργότε­ρα. Λαϊκό πάλκο και κλαρίνα στα χρόνια του 70 γέρνουν στη δύση τους. Ισως γι’ αυτό σημαντι­κοί εκπρόσωποι τους γνωρίζουν αυτή την… τα­λαιπωρία. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. Οι μεγά­λες κοσμικές πίστες και τα κέντρα που μέχρι σήμερα κυριαρχούν στη νύχτα έχουν πια τον κύριο λόγο. Για το τι συμβαίνει εκεί μας ενημέ­ρωσαν ήδη από τον πρώτο τόμο κάποιες παλιό­τερες φωνές που στήριξαν πολύ την καθιέρωση τους. Γνωρίζουμε κάποιες ακόμα εμπει­ρίες σχετικές με την καθιέρωση του λεγόμενου «ελαφρολαϊκού» τραγουδιού και των «πολυτε­λών σόου» στα χρόνια του 70. Παράλληλα, ό­μως, συναντάμε σιγά σιγά και τις… εναλλακτι­κές λύσεις. Ηδη από τα πρώτα χρόνια του ’60 καθιερώνονται οι μεγάλες λαϊκές συναυλίες και στα μέσα εκείνης της δεκαετίας αρχίζουν να α­ναπτύσσονται οι μπουάτ της Πλάκας. Η δικτα­τορία ανακόπτει βέβαια την πορεία τους, κα­θώς το τραγούδι που στηρίζει αυτούς τους χώ­ρους δεν της είναι ιδιαίτερα αρεστό, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Η Αρλέτα, ο Σαββόπουλος, ο Χατζής, ο Μαρίνος έχουν εκεί τη θέση τους τότε και σ’ εκείνα τα χρόνια βρίσκουμε τις πιο παλιές καλλιτεχνικές ανα­μνήσεις τους. Ολοι βέβαια προχώρησαν καθώς πέρασαν τα χρόνια και μέχρι σήμερα σε διαφο­ρετικά πράγματα κι έχουν πολλά να μας πουν γι’ αυτά τα πιο ώριμα χρόνια τους. Η επταετία 1967-1974, τα χρόνια της δικτατο­ρίας είναι εκείνα που έρχονται πιο έντονα στη μνήμη πολλών . Οχι άδικα, μιας κι αυτά τα χρόνια καθόρισαν τη μετέπειτα πορεία πολλών, τη μετέπειτα πορεία των τραγουδιών γενικότε­ρα. Ο καθένας βλέπει αυτά τα χρόνια από τη δι­κή του σκοπιά.

Ο Καλογιάννης περιγράφει τις περιπλανήσεις και τις συναυλίες με τα τραγού­δια της αντίστασης στο εξωτερικό, αλλά και τον κατοπινό εκφυλισμό του «πολιτικού» τραγουδι­ού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Ο Μητσιάς και ο Μητροπάνος τις κακές τους ε­μπειρίες, καθώς βρίσκονται να υπηρετούν τότε τη στρατιωτική τους θητεία, αλλά και τις μεγά­λες επιτυχίες που κάνουν παράλληλα.

Η Αρλέτα αναλογίζεται και βγάζει συμπεράσματα από, τις σχέσεις της με τη λογοκρισία. Μέσα από τα «δύσκολα» χρόνια ξεκινούν χωρίς να επηρεάζουν άμεσα την καριέρα τους οι «πρώτοι» της εικοσαετίας που φτάνει στο σή­μερα.

Ο Γιάννης Πάριος. Ο ερωτικός λόγος του βασιλεύει στη δισκογραφία και στα πρώτα νυχτερινά κέντρα. ακούστε..

Η Χάρις Αλεξίου επιχειρεί μια πιο ανοιχτή τροχιά. Η πορεία από τη «Δημητρούλα» μέχρι το «Δι’ ευχών» κι από το «Καν Καν» στις σημερινές της συναυλίες με ενδιάμεσο σταθμό την Πλάκα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Τις μπουάτ της Πλάκας στο «μεγάλωμα» τους ζει και η Δήμητρα Γαλάνη στα χρόνια του 70, για να ακολουθήσει στις εμφανίσεις της αντίστοιχο με την Αλεξίου δρόμο τα επόμενα χρόνια, που όμως εκείνη την έβγαλε σήμερα στο «Χάραμα» της Καισαριανής. Οι απρόβλεπτες δισκογραφι­κές της επιλογές αποτελούν μια εξίσου ενδια­φέρουσα διαδρομή…

Πίσω από την κυριαρχία όλων αυτών, το νεανι­κό ποπ τραγούδι έχει το δικό του μερίδιο, τις δι­κές του εμπειρίες.

Ο Κώστας Τουρνάς είναι α­πό τους πιο ανθεκτικούς οδηγούς στη δική του διαδρομή από τα συγκροτή ματα των μέσων του ’60 μέχρι τη σημερινή νέα γενιά.

Η δεκαετία του 70 βαδίζει στο τέλος της και κάνουμε την πρώτη γνωριμία μας μ’ αυτά τα χρόνια με τη Γλυκε­ρία.

Μια σειρά νέα τότε πρόσωπα αφηγούνται με τα τραγούδια τους τις συνθήκες μέσα στις οποίες ξεκινούν εκείνα τα χρόνια.

#ΣιδέρηΕλπίδα #ομαδα1 #ΙΣΤΟΡΙΚΕΣΑΝΑΦΟΡΕΣ